ღმერთო, მე არ მინდოდა, ფოლკნერზე დამეწერა. მე, უბრალოდ, ხელში ახალი წიგნი ავიღე, რადგან არ მინდოდა, ფოლკნერზე დამეწერა, ან ვარდამანზე დამეწერა, თევზზე დამეწერა, რომელსაც ვახშმად შევჭამდი და რადგან მეც ვიცოცხლებდი, ე. ი. ედი ბანდრენიც იცოცხლებდა, რადგან ედი ბანდრენი თევზია და თევზს რომ შევჭამდი და ვიცოცხლებდი, ე. ი. ედიც იცოცხლებდა.

ღმერთო!- არა, ღმერთებს არასდროს სცალიათ ჩვენთვის. ხალხნო, მე არ მინდოდა, ფოლკნერზე დამეწერა, კეშის გამოჩორკნილ კუბოს გეფიცებით, დიუ დეილის ფართო თვალებსა და დარლის გიჟურ სიცილს, რადგან ძალიან რთულია, ფოლკნერზე წერო. მაგრამ უფრო რთული ყოფილა, მისი წაკითხვის შემდეგ ახალი წიგნი დაიწყო ისე, რომ ორი სიტყვა არ დაწერო ამ ოჯახსა და მის ოდისევსურ მოგზაურობაზე.

როცა მას სული ამოსდიოდა, იოკნაფატოფას ერთ-ერთ შტატში ჰაერი იხუთებოდა, მდინარე დიდდებოდა, ხიდი მიჰქონდა, კუბო ითლებოდა, თევზი იჭრებოდა, ნამცხვარი ცხვებოდა და ცხენი მიჰქროდა, წინ, ყველაზე წინ, რადგან მის პატრონს არ შეეძლო, დედის გვამის სანაცვლოდ ცხენი დაეთმო.

როცა მას სული ამოუვიდა, ჩვენ ყველანი ქალაქში წავედით: ენსი, დარლი, კეში, ჯუელი, დიუ დეილი, ვარდამანი, ნათხოვარი ჯორები და მე. როცა მდინარეს კუბო მიჰქონდა, მე ნაპირზე ვიყავი, ხან დარლს ვეხმარებოდი, ხან კეშის ხელსაწყოებს ვეძებდი, ხან გულში “ჯუელს” ვყვიროდი. ოფლში ვცურავდი, რადგან მალე მეტრო გოცირიძემდე მივაღწევდი და უნდა ავდმგარიყავი, კითხვა შემეწყვიტა და უშველებელი ხიდი გადამევლო, რომელსაც ვერცერთი მდინარე ვერასდროს წაიღებდა, რადგამ ამ სიგრძის მდინარეს არასდროს ჩაუვლია თბილისში. სამაგიეროდ, ტალის ხიდი წაიღო წყალმა, მაგრამ ჩვენ მაინც გავედით მომდევნო ნაპირზე, მე – წერეთელზე, ისინი – ჯეფერსონში.

რატომ უნდოდა ენსის ახალი კბილები? რატომ ჰგავდა ახალი მის ბანდრენი ყველაფრის მკადრებელ ქალს? რატომ იყო ჯუელის დედა ცხენი? რატომ წაიყვანეს დარლი მატარებლით? – რადგან ცოდვის შვილები იყვნენო, იტყოდა კორა. მაგრამ ცოდვა ხომ უბრალოდ ტანსაცმელს ჰგავს, რომელსაც სხვისი თვალის ასახვევად ვატარებთ, რადგან ჩვენთვის ის ცარიელი სიტყვაა და შესაბამისად, ცარიელი სიტყვაა მონანიებაც, უპასუხებდა ედი ბანდრენი.

იოკნაფატოფა კი სავსე იყო კეთილი და სასტიკი ადამიანებით, უვიცებით, ბრმადმორწმუნეებით და ურწმუნოებით და, რა თქმა უნდა, სავსე იყო ისეთი გაუნათლებელი, თუმცა მოაზროვნე ადამიანებით, როგორიც დარლის შეშლილი ფიქრები იყო.

და ჯუელს ცხენი უყვარდა და ჯუელი მამაცი იყო.

ვარდამანს ცოცხალი თევზი უყვარდა და ვარდამანი თევზის შვილი იყო.

კეშს თავისი ხელსაწყოები უყვარდა და კეში კუბოს შვილი იყო.

დიუ დეილს არ უყვარდა, ის რაც მის მუცელში იყო და დიუ დეილის შვილი ათი დოლარის ტოლფასი იყო.

ბოლოს ენსიმ მაინც ჩაისვა კბილები, მე კი ახალი წიგნის კითხვა დავიწყე.