ჩემი ფანჯრიდან ხედი არ იცვლება
უკვე 5 წელია ერთსა და იმავე შენობებს გადავყურებ
მხოლოდ სკოლა შეღებეს ვარდისფრად
ოღონდ ერთი
ჰო, ჩემი ფანჯრიდან ორი სკოლა ჩანს
ერთი ძვირიანი, ერთი იაფიანი
ძვირიანს ხშირად ღებავენ
ძირითადად ფერებში,
რათა ბავშვებმა ცისფერი და მწვანე განათლება მიიღონ.

მათი მშობლები ყველანაირად ცდილობენ
და ამაში უამრავ ფულს იხდიან
რომ წლების შემდეგ, უკვე ჭკვიანმა და დიპლომიანმა შვილებმა
სუპერმარკეტებში იმუშაონ.

სურათი არც ჩემს ოთახში იცვლება
დიდი ხანია კედლების შეღებვა მინდა,
მაგრამ ფული არ მაქვს.
ჩემი მშობლებიც გაისარჯნენ.
კრედიტებს ვიღებდით, ვსესხულობდით,
რომ წლების შემდეგ ფანჯრიდან ხედი მეთვალიერებინა და
ინტერნეტში ვაკანსიები მეძებნა.
ასე მგონია, ჩემ გარდა ყველა მუშაობს
და რადგან მე “კარგი” სანაცნობო არ მყავს
შიგადაშიგ ფანჯრიდან ვიყურები
და ვფიქრობ
რომ შვილებს არ გავაჩენ
და არც ფულს გადავიხდი მათ განათლებაში
და არ გავწირავ მათ იმისთვის,
რომ შემდეგ ფანჯრიდან სკოლების ხარისხი ამოწმონ.

მე მეყვარება, მაგრამ ფული არასდროს მექნება
ჩაიზე დავპატიჟო
ამიტომ, როცა მასაც აღარ ექნება,
ვისხდებით სადმე სკვერში.
როცა წვიმა მოგვისწრებს, ვივლით ქოლგით ხელში
და მშრალი ადგილების ძებნაში დაგვათენდება.

სისულელეა, გატყუებთ,
სინამდვილეში შვილები ძალიანაც მინდა.
მინდა, ბევრი ვიმუშაო მათი სრულფასოვანი განათლებისთვის,
რომ წლების შემდეგ მათაც იმედები გაუქრეთ
საკუთარ შესაძლებლობებზე აზრი შეეცვალოთ და
ფანჯრიდან ხედები ათვალიერონ,
რომ ხელი ჩაიქნიონ ვარდისფერ სკოლებზე მათი შვილებისთვის
რომ გაბრაზებულ გულზე მთავრობას აგინონ
რომ გაბრაზებულ გულზე მეც მაგინონ
რომ გაბრაზებულ გულზე თქვენც გაგინონ
და ღმერთსაც, თუ ამის გამბედაობა ექნებათ
და თუ ეს კიდევ მოდაში იქნება…
მაგრამ როცა კი  შესაძლებლობა მიეცემათ
ბანკში გაიქცნენ და პირველივე მოხელეს “მისცენ”
ანუ დიდი პროცენტის ფასად
დაფარონ სწავლის გადასახადი შვილებისთვის.

ეს ერთი დიდი წრეა,
რომლის ბოლომდეც არავინ მიდის.
მხოლოდ შიგადაშიგ შესვენების უფლება გვაქვს
რომ ჩამოვსხდეთ უიმედობით დაღლილები
და ახალი იმედების ძიება დავიწყოთ.

მარქსმა თქვა, ყველა პრობლემა სოციალურიდან გამომდინარეობსო,
მითხრა ჩემმა შეყვარებულმა
მე კი პასუხად მაგრად ჩავეხუტე,
რადგან ვგრძნობდი, რომ მარქსი ძირითადში მართალი იყო.